Azken hamarkadetan, Luis de Pablok (1930) klasiko gisa onartua izateko erronkari aurre egin dio, nahi gabe baino gehiago. Kontua ez da bere musikak ezeri uko egin izana, baina bai modu kontzertantea eta tradizioaren araberako beste jantzi batzuk nabarmen handitu dituela. Sinfoniari bakarrik egin dio aurre, baina garaikide bati egindako jantzi horrek errespetu handiegia ekarri dio; Carterrek, Beriok edo Bernaolak frogatu egin zioten. Eta De Pablok ere egin zezakeen. Baina beste gauza batzuk ere egin ditu, hala nola Amicitia, akordeoirako kontzertu bat, bere katalogoko inspiratuenetako bat (agian, Harparako kontzertua edo biolontxelorako idatzi zuen ia poematikoa).
Iñaki Alberdi protagonistaren bultzadaz ekin zion lan horri 2014. urtean, eta azken De Pablo, boskotea, guztiz konplexua, dokumentatzen du, eta ezin dugu deitoratu inboluziorik.Musikak dantzan ematen du, orkestrak etengabe abesten duen akordeoia anplifikatzen du, eta gauza asko oso azkar pasatzen dira. Ez da lan erraza lehen entzunaldian, ezta bigarrenean ere. Baina hazi eta hazi egiten da, eta etengabe hazten da. Orain sokaren koloreari erreparatuko diogu, gero bakarlariaren esku-joko harrigarriari, eta, gero, irribarre ebaneszenteei; dena zirriborrdirudi, xehetasun bakoitza kontrolpean egonda ere. Azkenik, bukaeran geratuko gara, zer gertatu zen hemen bat-batean? Itxitura izugarria da, alharakarik gabea, baita norbaitek argia itzaliko balu ere.
Diskoak, IBSrekin, bere katalogoko garrantzitsuenen nominan, akordeoirako beste lan batzuk ere baditu: Tango arina, Capricho birtuosoa eta Tre riflesi serioenak eta Hiru piezak. Alberdik estreinaldi asko darama bizkarrean, eta Amicitia delo bereziagoa da, baina guztiei inplikazio eta arreta bera eskaini die.
Ismael G. Cabral